تنبلی چشم نوعی اختلال بینایی است. تنبلی چشم یا آمبلیوپی (Amblyopia) که در حدود ۳٪ از افراد دیده میشود زمانی رخ می‌دهد که چشم در دوره کودکی دید طبیعی نداشته باشد. این اختلال که معمولاً در یک چشم دیده میشود به دلیل اختلال دید چشم تنبل بر اثر عوامل مختلف نظیر عیوب انکساری (دوربینی، نزدیک بینی، یا آستیگماتیسم)، انحراف چشم (لوچی یا استرابیسم)، یا عدم شفافیت مسیر بینایی (ناشی از عواملی نظیر آب مروارید، کدورت قرنیه، یا افتادگی پلک) رخ می‌دهد. عدم وضوح تصویر در چشم بیمار و بهتر بودن تصویر ایجاد شده در چشم سالم سبب میشود تا مغز بین دو چشم، چشم سالم را برای دیدن انتخاب کند و در واقع مسیر ارسال تصویر از چشم بیمار به مغز را مسدود یا اصطلاحاً دید چشم بیمار را «خاموش» کند.
تنبلی چشم در اطفال
تنبلی چشم در کودکان اگر به موقع تشخیص داده شود، به طور کامل قابل درمان است و در غیر اینصورت میتواند منجر به کم بینا شدن و یا نابینا شدن کودک شود. بچه‌های ۳، ۴ ساله نمی‌توانند اعلام کنند که در دیدن مشکل دارند و چون همیشه همین طور دیده‌اند و غیر از این تجربه دیگری برای دیدن نداشته‌اند. در نتیجه عملاً تنها راه تشخیص این مشکل غربالگری است .تنها راه پیشگیری از تنبلی چشم تشخیص به موقع آن است و چون بسیاری از این عوامل برای خانواده‌ها ناشناخته است، چشم همه کودکان باید حداقل سه بار قبل از دبستان در زمان‌های مختلف معاینه شود. در صورتی که کودک مشکلی ندارد سالی یک بار و در غیر این صورت با نظر پزشک هر ۶ یا ۳ ماه و یا به طور ماهانه که بستگی به نظر پزشک دارد برای معاینه چشم کودک مراجعه شود.معمولاً پزشک از طریق انجام یک آزمایش کامل چشمی، تنبلی چشم را تشخیص می‌دهد. به ویژه زمانی که یکی از چشم‌ها ضعیف‌تر از چشم دیگر باشد، پزشک بیشتر احتمال تنبلی چشم را مد نظر قرار می‌دهد.
بسته به سن کودک، آزمایش‌های زیر در مورد او انجام می‌گیرد:
نوزادان (۳ماهگی):
آزمایش رفلکس قرمز، برای تشخیص کاتاراکت دورۀ خردسالی که از طریق یک ابزار نوری ذره‌بینی (افتالمواسکوپ) انجام می‌گیرد.
شیرخواران (۱تا ۲سال):
آزمایش توانایی شیرخوار برای متمرکز شدن روی یک جسم و دنبال کردن اشیا متحرک و بررسی استرابیسم.
کودکان نوپا (۲تا ۳سال):
آزمایش رفلکس قرمز، فوتواسکرین و معاینۀ قدرت بینایی اتوماتیک.
درمان تنبلی چشم در نوجوانان و بزرگسالان
برای سال های متمادی، پزشکان بر این باور بودند که تنبلی چشم در صورتی که در کودکی مداوا نشود، دیگر هیچ امیدی به بهبود آن نبوده و نمی توان در سنین بزرگسالی آن را درمان کرد. به گفته پزشکان متخصص بهترین و حیاتی ترین زمان برای شروع درمان تنبلی چشم سن 8 سال است و با عبور از این زمان درمان آن غیر ممکن خواهد شد. اما تحقیقات و مطالعات جدید نشان داده است که می توان تنبلی چشم نوجوانان و بزرگسالان را با استفاده از برنامه های کامپیوتری ای که باعث تحریک تغییرات عصبی می شوند درمان نموده و کیفیت و دقت بینایی فرد را تا حد قابل توجهی بهبود بخشید.
یکی از این برنامه های کامپیوتری که با نام RevitalVision تولید شده در بهبود بینایی کودکان و بزرگسالان مبتلا به تنبلی چشم موفق بوده و توانسته است تا کیفیت بینایی فرد را تا حد زیادی به حالت نرمال خود بازگرداند. این شیوه درمانی شامل 40 جلسه 40 دقیقه ای می شود که برای اتمام آن چندین هفته زمان نیاز است. در مطالعه آزمایشگاهی ای که بر روی 33 کودک و بزرگسال مبتلا به تنبلی چشم صورت گرفت (افراد 9 تا 54 ساله)، نزدیک به 70.5 درصد از افراد بعد از استفاده از تمرینات RevitalVision بینایی شان تا حد قابل قبولی بهبود یافته بود.
علت تنبلی چشم چیست؟
زمانی که عملکرد طبیعی چشم ها مختل میشود، تنبلی چشم اتفاق میفتدو همچنین در بسیاری از موارد میتوان گفت علت تنبلی چشم ارثی میباشد.
به صورت کلی علت های به وجود آمدن تنبلی چشم به سه دسته عمده تقسیم می شود:
استرابیسم (انحراف چشم):
تنبلی چشم اغلب به دنبال انحراف چشم رخ می‌دهد. در استرابیسم یا انحراف چشم‌ها، کودک برای فرار از دوبینی، از چشمی که بینایی بهتری دارد، استفاده می کند و در نتیجه چشمی که منحرف است، تکامل نیافته و تنبل میشود.
عیوب انکساری:
عیوب انکساری انواعی از اختلال‌های بینایی هستند که با تجویز عینک قابل اصلاح می‌باشند. تنبلی چشم زمانی اتفاق می‌افتد که عیب انکساری شامل دوربینی، نزدیک بینی یا آستیگماتیسم در یک چشم (در زمانی که چشم دیگر سالم است) و یا در دو چشم (در حالی که اختلاف قابل توجهی بین شماره دید دو چشم وجود دارد) پدید می‌آید. در این حالت چشم ضعیف‌تر تنبل میشود. وجود عیب انکساری شدید در دو چشم نیز میتواند منجر به تنبلی هر دو چشم شود. تشخیص این نوع آمبلیوپی معمولاً مشکل است، زیرا در این حالت ظاهر چشم‌ها طبیعی بوده و به نظر می‌رسد که دید کودک اشکالی نداشته باشد.
عوامل مسدود کننده مسیر بینایی:
عوامل مسدود کننده مسیر بینایی به مواردی مانند افتادگی پلک، آب مروارید، کدورت قرنیه و... گفته میشود. این مشکلات معمولاٌ شدیدترین حالت آمبلیوپی را ایجاد می‌کنند.
درمان تنبلی چشم
شروع درمان تنبلی چشم در دوران کودکی، بسیار اهمیت دارد. در این دوران ارتباطات پیچیده‌ی بین چشم و مغز در حال شکل‌گیری هستند. بهترین نتایج زمانی به دست می‌آیند که درمان پیش از سن ۷ سالگی آغاز شود، البته نیمی از کودکان و نوجوانانی که بین سنین ۷ تا ۱۷ سال هستند هم واکنش مثبتی به درمان نشان می‌دهند.
گزینه‌های درمانی، به علت تنبلی چشم بستگی دارد و اینکه این وضعیت چقدر روی بینایی کودک تأثیر گذاشته است. ممکن است پزشک‌تان این توصیه‌ها را داشته باشد:
عینک تصحیح‌کننده
عینک یا لنزی که بتواند مشکلاتی هم‌چون نزدیک‌بینی، دوربینی و آستیگماتیسم را که منجر به تنبلی چشم می‌شوند، تصحیح کند.
پچ چشم
فرزندتان باید از پچ روی چشم قوی‌تر استفاده کند تا چشم ضعیف‌تر را شبیه‌سازی نماید. عموما پچ چشم به مدت دو تا شش ساعت در روز استفاده میشود.
فیلترهای نیمه‌شفاف
این فیلتر مخصوص روی لنزهای عینکِ چشم قوی‌تر قرار می‌گیرد. در نتیجه چشم قوی‌تر را تار کرده و مانند پچ چشم، برای شبیه‌سازی چشم ضعیف‌تر به کار می‌رود.
قطره‌ی چشم
هفته‌ای دو بار قطره‌ی چشمی از دارویی با نام آتروپین (ایزوپوتو آتروپین) میتواند بینایی را در چشم قوی‌تر به طور موقت تار کند. این امر کودک شما را تشویق می‌کند تا از چشم ضعیف‌ترش استفاده کند و جای‌گزینی برای پچ محسوب میشود. عوارض جانبی این دارو حساسیت به نور است.
جراحی
اگر چشمان کودک‌تان چپ یا منحرف شوند، احتمالا پزشک جراحی عضلات چشم را توصیه می‌کند. اگر فرزندتان افتادگی پلک یا آب مروارید داشته باشد هم ممکن است به جراحی نیاز باشد.
درمان‌های مبتنی بر فعالیت هم‌چون طراحی، انجام پازل‌ها و بازی‌های کامپیوتری هم رایج هستند. تأثیر اضافه کردن این فعالیت‌ها به درمان‌های دیگر، هنوز اثبات نشده است.
برای بیشتر بچه‌هایی که تنبلی چشم دارند، درمان مناسب، دید او را بین چند هفته تا چند ماه بهبود می‌بخشد. دوره‌ی درمان ممکن است از شش ماه تا دو سال به طول بینجامد.
فرزندتان باید برای بازگشت تنبلی چشم هم تحت‌نظر باشد. در ۲۵ درصد از کودکانی که تنبلی چشم‌شان رفع شده، ممکن است این بیماری دوباره بازگشت کند. در این صورت درمان باید دوباره آغاز شود.