هر بیمار، مراقب و حرفه ای پزشکی واژه HIPAA را شنیده است، اما تعداد کمی از آنها واقعا میدانند چیست؟
استانداردهای قانون حریم خصوصی به استفاده و افشای اطلاعات بهداشتی افراد (معروف به "اطلاعات بهداشتی محافظت شده") توسط نهادهای مشمول این قانون حریم خصوصی مربوط می شود. این افراد و سازمانها "نهادهای تحت پوشش" نامیده می شوند. قانون حریم خصوصی همچنین شامل استانداردهایی برای حقوق افراد در درک و کنترل نحوه استفاده از اطلاعات بهداشتی آنها است. یک هدف اصلی از قانون حفظ حریم خصوصی این است که اطمینان حاصل شود از اطلاعات بهداشتی افراد به درستی محافظت می شود در حالی که اجازه می دهد جریان اطلاعات بهداشتی مورد نیاز برای ارائه و ارتقا care مراقبت های بهداشتی با کیفیت بالا و محافظت از سلامت و رفاه عمومی باشد. قانون حریم خصوصی تعادل ایجاد می کند که استفاده از اطلاعات مهم را مجاز می داند در حالی که از حریم خصوصی افرادی که به دنبال مراقبت و بهبود هستند محافظت می کند.
در سامانه تله ویزیت، بصورت آنلاین توسط
دکتر فاطمه نعمت اللهی ویزیت شوید. جهت تله ویزیت روی لینک زیر کلیک کنید.
در اصل رازداری پزشکی و حفظ حریم خصوصی بیماران یکی از مهمترین وظایف اخلاقی در حیطه‌ی اخلاق پزشکی است که دارای سابقه‌ای دیرینه در دنیای پزشکی می‌باشد. در سوگندنامه بقراط به اهمیت این موضوع اشاره شده است و از آن به مانند امری مقدس نام برده شده است. در اسلام نیز به موضوع رازداری اهمیت زیادی داده شده است و پر واضح است که اگر این موضوع مربوط به روابط پزشک و بیمار باشد اهمیت آن دوچندان می‌شود. در بیان علت و فلسفه‌ی رازداری دلایل متعددی ذکر می‌شود که از جمله می‌توان به احترام به اتونومی بیمار و نیز جلوگیری از آسیب رسیدن به رابطه‌ی پزشک و بیمار که جز اصلی این رابطه موضوع اعتماد (trust) است اشاره نمود. لذا در اکثر کدهای اخلاقی انجمن‌ها و تشکل‌های حرفه‌ای پزشکی به مسأله حریم خصوصی و رازداری تأکید فراوان شده است و حتی در بعضی از کشورها در این خصوص قوانینی وضع شده است که از این جمله می‌توان به قانون HIPAA (Health Insurace Portability and Accountability ACT) در آمریکا اشاره نمود.
از طرفی لزوم رازداری یک امر مطلق نیست و ممکن است شرایطی پیش آید که پزشک ناگزیر به نقض رازداری شود؛ مثلاً در مواقعی که خطری جدی فرد دیگر یا جامعه را تهدید می‌کند. هر چند تعیین مصادیق این موارد به عهده‌ی پزشکان گذاشته شده است ولی بعضی از کشورها به فراخور شرایط، وارد تعیین مصادیق هم شده‌اند. مثلاً در بعضی از کشورها الزام پزشکان به گزارش اجباری در مورد بعضی از بیماریها مثلاً گزارش مورد خلبانی که دچار صرع می‌باشد وجود دارد. بنابراین، لازم است پزشکان به قوانین و مقررات کشور یا استانی که در آن‌جا طبابت می‌کنند آشنا باشند.
HIPAA قوانین سختگیرانه ای را برای حفظ اطلاعات خصوصی مربوط به مراقبت های بهداشتی ایجاد کرد. در حال حاضر، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، بیمه های بهداشتی و شرکت هایی که با آنها کار می کنند، باید اطلاعات بهداشتی شناسایی شخصی را خصوصی سازند.
ارائه دهندگان و بیمه های درمانی نمی توانند اطلاعات شخصی شما را افشا کنند، مگر آنکه به فردی که به این اطلاعات نیاز دارد مانند پزشک ، زیرا در مراقبت شما مشغول به کار است، یا اطلاعات لازم برای تسهیل مراقبت های بهداشتی لازم است.
این به این معنی است که پرستاران نمی توانند درمورد بیماران در کافه تریا بیمارستان صحبت کنند،.پزشک شما نمیتواند اطلاعات مربوط به مراقبتهای خود را به همسر یا کشیش کلیسای افشا کند، مگر اینکه شما آنرا مجاز بدانید. اگر یک همکار در بیمارستان بعد از عمل جراحی می پرسد که کار چطور شد،نمیتوانید بگویید مگر آنکه اجازه داشته باشید.