مشکلات خونریزی خود را بشناسید

داروهای پیشگیری کننده از لخته می توانند شما را در برابر خونریزی های جزئی یا خطرناک آسیب پذیر کنند. برخی شرایط سلامتی و داروها می توانند این خطر را افزایش دهند.
بسیاری از افراد مبتلا به بیماری قلبی از داروهایی استفاده می کنند که به جلوگیری از لخته شدن خون کمک می کند، که مسئول ایجاد بیشتر حملات قلبی و سکته است. اما این داروها (که اغلب به آنها رقیق کننده خون گفته می شود) یک عارضه جانبی شناخته شده و نسبتاً رایج دارند: افزایش خطر خونریزی.

دکتر گرگوری پیازا، متخصص قلب، استادیار پزشکی در دانشکده پزشکی هاروارد می‌گوید: «خون‌ریزی غیرمنتظره می‌تواند از مشکلات جزئی - مانند کبودی و خونریزی لثه - تا عوارض بسیار جدی از جمله خونریزی در مغز متغیر باشد. عوامل زیادی می توانند خطر خونریزی فرد را افزایش دهند، به خصوص بالا رفتن سن.

افراد مسن بیشتر به یک یا چند بیماری دیگر مبتلا می شوند که آنها را مستعد خونریزی می کند. آنها همچنین احتمال بیشتری برای مصرف داروهای ضد انعقاد دارند.

توقف لخته های مضر

داروهای پیشگیری کننده از لخته به دو دسته اصلی تقسیم می شوند: داروهای ضد انعقاد و داروهای ضد پلاکت

افرادی که فیبریلاسیون دهلیزی یا دریچه مکانیکی قلب دارند از داروهای ضد انعقاد برای جلوگیری از سکته استفاده می کنند. این داروها همچنین پس از جراحی (به ویژه جراحی تعویض مفصل زانو یا مفصل ران) برای جلوگیری از لخته شدن خون در پاها تجویز می شوند که به عنوان ترومبوز ورید عمقی شناخته می شود.

اکثر بازماندگان حمله قلبی برای جلوگیری از تکرار حملات قلبی روزانه آسپرین مصرف می کنند. اما این داروی ضد پلاکت دیگر به طور معمول برای جلوگیری از اولین حمله قلبی توصیه نمی شود، زیرا برای اکثر افراد، خطر خونریزی خطرناک بیشتر از خطر حمله قلبی در افرادی است که هرگز آن را نداشته اند. سایر داروهای ضد پلاکت در حین و بعد از حمله قلبی و زمانی که فرد استنت دریافت می کند (لوله مشبک کوچکی که باعث باز شدن یک شریان مسدود شده می شود) تجویز می شود. برخی از افراد داروهای ضد انعقاد و ضد پلاکت را با هم مصرف می کنند

چه چیزی خطر خونریزی را افزایش می دهد؟

برخی از بیماری‌های مزمن ممکن است افراد را بیشتر در معرض خونریزی قرار دهند. به عنوان مثال، بیماری کبد می تواند بر سطوح خونی عوامل دخیل در لخته شدن اثر بگذارد و بیماری کلیوی می تواند بر عملکرد طبیعی پلاکت ها تأثیر بگذارد. تغییرات عروق خونی مرتبط با دیابت و سرطان نیز می تواند افراد را مستعد خونریزی کند.

یک گروه بزرگ از داروهایی که خطر خونریزی را افزایش می‌دهند، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) هستند، از جمله مسکن‌های بدون نسخه ایبوپروفن (ادویل) و ناپروکسن (Aleve) و همچنین داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی تجویزی مانند سلکوکسیب (Celebrex) و دیکلوفناک (کامبیا، دیگران). استروئیدها که برای درمان بیماری‌هایی مانند بیماری التهابی روده و آرتریت روماتوئید استفاده می‌شوند نیز می‌توانند خطر خونریزی را افزایش دهند.

تشخیص و پاسخ به خونریزی

از نظر فنی، داروهای ضد انعقاد به خودی خود باعث خونریزی نمی شوند. خونریزی ناشی از شکاف در دیواره رگ خونی است. اما داروهای ضد انعقاد با واکنش طبیعی بدن شما برای فرونشاندن مقادیر میکروسکوپی خونریزی تداخل می کنند، که ممکن است بدون وقفه ادامه یابد و جدی تر شود.

علائم هشدار دهنده چیست؟

برخی از افرادی که داروهای ضد انعقاد مصرف می کنند، بعد از اصلاح با تیغ متوجه خونریزی می شوند یا خونریزی بینی دارند که قطع آن بیشتر از حد معمول طول می کشد. کبودی های مکرر یا بزرگ (به ویژه در تنه بدن) یک علامت بالقوه نگران کننده است. در صورت داشتن این علائم حتما به پزشک خود اطلاع دهید.

اگر علائم جدی تری دارید فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. اینها عبارتند از:

• ادرار به رنگ چای، صورتی یا قرمز (احتمال خونریزی در دستگاه ادراری)
• وجود خون در مدفوع شما یا مدفوع سیاه و قیری (خونریزی احتمالی دستگاه گوارش)
• سردرد ناگهانی و شدید (خونریزی احتمالی در مغز).

خونریزی مغزی می تواند تهدید کننده زندگی باشد. اگر داروی ضد انعقاد مصرف می‌کنید و هر نوع ضربه به سر دارید- باید برای سی تی اسکن به اورژانس بروید. اگر اسکن هر گونه خونریزی در داخل یا اطراف مغز شما را نشان داد، برای مقابله با داروی ضد انعقاد و هر نوع درمان ضروری دیگر دارویی دریافت خواهید کرد